Parallel universum

In een parallel universum heb ik het al gemaakt. Doen wat ik wil doen. Kopen wat ik wil kopen. De liefde krijgen die ik verdien te krijgen. Wat een prachtig universum!

Recentelijk heb ik geleerd dat er verschillende universums zijn. Het ligt aan jezelf om ervoor te kiezen in wat of waarin jij gelooft. Ik geloof erin dat er verschillende universums zijn waarin jouw leven er heel verschillend uit ziet. Het is aan jou om ervoor te zorgen dat deze universums elkaar kruisen zodat jouw huidige universum parallel gaat lopen met het universum waarin jij wil leven.

Klinkt gek hè?

Het klinkt gek en is zeer zeker makkelijker gezegd dan gedaan. Het kruisen van deze universums is ook zeer zeker niet makkelijk. Ik zou liegen als ik zeg dat ik weet hoe dit moet. Want wat weet ik nou van het leven? Ik ben zelf nog steeds op zoek naar mijn linkersok. Maar ik merk wel dat mijn verschillende universums elkaar de laatste tijd steeds kruisen. Doordat ik mij steeds bewuster wordt van de persoon die ik ben en de persoon die ik wil zijn.

Bewuster zijn van waar ik naartoe wil brengt gemengde gevoelens mee. Enerzijds wil ik harder gaan om daar te komen. Dat zorgt ervoor dat ik andere dingen aantrek. Mensen die willen groeien. Situaties die ervoor zorgen dat ik besef wat nodig is om te komen waar ik moet zijn. Anderzijds weet ik nu wat ik allemaal kan hebben en weet ik hoe goed het leven kan zijn. Dat zorgt ervoor dat ik nu eigenlijk aan aan het settelen ben. Er groeit een ongeduldigheid. Ik raak ongeduldig omdat ik nog niet ben waar ik moet zijn. Dit zorgt ervoor dat ik dagen geïrriteerd rond kan lopen zo van “waarom ben ik nog niet rijk?”

De balans hierin vinden is iets waar ik dagelijks aan werk. Wanneer ik die heb gevonden zijn jullie the first to know!

Painting the picture of love…

Liefde is iets ingewikkelds. Voor iedereen is het een ander gevoel, een andere definitie. Maar alhoewel ik een ambassadeur ben van selflove, durf ik wel te stellen dat we het allemaal er mee eens zijn dat het iets tussen (minstens) twee personen is.

Ik heb altijd een sterke behoefte gehad om alles “alleen” te willen en te kunnen. Typisch gevalletje van; I don’t need a significant other to make me happy. Maar met de jaren en de ervaringen die erbij komen leer je. Pas je jezelf aan. Ontdek je.

Mezelf overgeven is altijd mijn zwakste eigenschap geweest. Ik wil iemands kapitein op het schip van mijn leven zijn. Ik wil de koers bepalen. Ik wil niet afhankelijk zijn van een factor. Want factoren kunnen wegvallen.

Maar net als een schilder, zag ik tijdens het proces ruimte voor verbetering. Nog genoeg canvas voor aanpassingen. En eventuele ruimte voor hulp bij het schilderen. Samenwerken aan dit schilderij betekent niet de leiding verliezen. Het betekent niet dat ik ineens niet meer de kleuren, vormen of structuur bepaal. Het betekent alleen dat het eindresultaat meer input heeft gekregen. En misschien stiekem (ja dit is moeilijk om toe te geven!) een mooier resultaat dan mijn eigen schilderij.

Ik weet het niet…maar ik sta er voor open.

Under the mask.

She wants to be a hero. But who will save her?

She wants to do it all by herself. But what if she can’t?

She wants the world to look up to her. But what if all she does is doubt herself?

She wants to help everyone. But who helps her?

Who supports her? Who loves her? Who is she? What does she want?

Sometimes she thinks it’s better if these questions stay unanswered. Because no answer means no disappointment. And no disappointment means no further soul-searching. And no further soul-searching means staying in the comfort zone. That is where everybody wants her to be.

But what if…?

Wade in the water

I didn’t want to drag him, into my ocean. Even I don’t know how deep the water is. Even I don’t know what lays behind the surface.

But he said, babygirl I’ve got you. I am ready to test your waters.

I said…but what if we drown? I don’t want you to drown!

He said…so you are worried about me but don’t want me to worry about you?

So I stopped to think for a minute. Guess I was so used to face the ocean alone that I couldn’t image how much easier it would be to handle the water flow with him.

So slowly I took him by the hand as we wade in the water✨.

So, I was fuckable but not loveable…

So, I was fuckable but not loveable.

You know you did me wrong, right?
It was you that made me loose, but you called it tight.
It was you that made me and inner me fight.

Why did you always say the right thing?
Why did you convince me that I deserved that ring?

I thought we made love. For you it was just a fuck.
You acted like I was a diamond. But saw me like rough rock.

So, I was fuckable but not loveable?

In bed, I was good. But you made sure nobody saw us together in the hood. Did you even once buy me food?

– Good for nothing type of… –

But no heart feelings, it’s okay.
To be mad, my heart does not have enough space.
I need that space, for my next to stay.
For my next to feel safe.

For he will not fuck this loveable piece of a queen over.

– as told by Nienie, poetry 

Train travel tales. Chapter BAD ROMANCE.

Op een zekere leeftijd heeft single zijn voordelen. Geen stress, niemand om rekening mee te houden. Je bent vrij om te gaan en staan waar je wil. Je kan flirten en doen wat je wil met wie je wil. En na alles wat ik de laatste 4 jaar heb meegemaakt met mannen ben ik ze eerlijk gezegd ook even zat. Utrecht ben ik ook zat dus het staat vast, ik ga een stedentrip maken met de trein, by myself.

Ik loop een beetje hard van stapel hè? Ik ben Safira, een 27-jarige freelance fotograve woonachtig in Utrecht. Zoals ik al zei heb ik de laatste 4 jaar veel gezeik meegemaakt met mannen. Hieruit kan geconcludeerd worden dat ik mijn geluk in de liefde niet zo sterk aanwezig is. Graag wil ik mijn verhaal met jullie delen. De gebeurtenissen die ervoor hebben gezorgd dat ik deze stedentrip wil maken. En de stedentrip zelf. Maar ik zal beginnen bij het begin.

Ik fotografeer al sinds mijn 18e. Mijn ouders wilde altijd dat ik een studie koos met een zeker toekomstperspectief maar fotograferen was en is mijn passie. Natuurlijk is het heel moeilijk om als 18-jarige je ouders te overtuigen dat je passie geen fase is terwijl je ook een rebelse tiener bent. Als ik terugdenk hebben de conflicten met mijn ouders er onbewust voor gezorgd dat ik een fuckboy-magneet heb gecreëerd. Ik leerde Roberto kennen. Roberto, destijds 21 jaar, een “nette” jongeman. Een communicatie student met als hobby/werk dj. Eerlijk een dj en fotograaf is toch een prachtig landschap? Dit was het ook voor een lange tijd. We begonnen te daten, en werkten veel samen. We voelden even als een powerkoppel. Maar zoals iedereen weet van mannen die in de spotlight staan, er komen fans bij kijken. I don’t have to tell y’all about the female fans, right? En nu denk je vast dat hij is vreemdgegaan met zo een female fan. Nope, hij deed iets veel ergers!

Berto en ik waren verliefd. Je kent het wel als je verliefd bent. Je doet alles voor deze persoon. Ik woonde in een studentenflatje dus hij kwam vaak bij mij slapen. Op een dag gingen we uit eten, hierna hebben we een filmpje gepakt. Het was zo een romantische film wat lowkey veel seksscenes bevat. Ik noem het altijd ‘soft porn for soft people’. Het is een voorspel van het voorspel. Eenmaal thuis aangekomen begon het direct hot en steamy te worden. Ik kan het niet romantificeren want zo’n studentenkamer is precies 1 vierkant. Je komt de deur binnen en je kan direct je bed in stappen. Maar we zijn dus aan het zoenen en ineens vindt meneer dat we iets nieuws moeten proberen. Ik en m’n dumb in love looking ass dacht prima. “Wat wil je doen Berto?” Dus hij, helemaal ik shock dat ik überhaupt opensta om iets nieuws te proberen. ”Schat, meestal sta je achter de camera…wil je vandaag niet ervoor staan?”

“Wat? Waar heb je het over? Als wat zie je me? Ik denk toch echt dat je even snel naar een van die met pincode beveiligde kanalen moet zappen en heel snel jezelf moet helpen…lijpo.” Blijkbaar vond hij dit grappig want hij lacht en zegt, “Saf je denkt toch niet dat ik je vergelijk met een van die chicks…Die chicks komen naar m’n boekingen dus ik kan ze gewoon krijgen als ik wil. Maar ik wil dat niet. Ik wil jou, trouwens ik heb jou dus houd op met je onzin hoor.” En hij pakte me, en kuste me op m’n wang. Maar nogmaals…ik was 18…so no judging here. Het gedeelte waarin hij zei, “ik kan ze gewoon krijgen als ik wil” kwam toch echt aan als een kick in the vajayjay. Niet dat iemand daar ooit geschopt wordt maar het is de vrouwelijke versie van a kick in the nuts so…

Het kwam in ieder geval zo hard aan dat ik er eerlijk gezegd een beetje onzeker van werd. En die onzekerheid verwarde ik met extreem veel vertrouwen. Dus ik zei, “Je hoeft die meiden niet. Niet die van dat net en ook niet uit de club. Je hebt mij…” Hij glimlachte. Zijn glimlach was anders dan normaal, als ik nu terugdenk, maar dat zag ik destijds niet. “Dus je gaat voor me poseren? Vandaag ben ik jouw fotograaf.” Dus ik als een kleine hotwing voor hem poseren. Hij pakte zijn telefoon. En begon foto’s te maken. En filmpjes. “Je bent echt sexy hoor, waarom ben je geen model in plaats van fotograaf.” Yeah ik walg ook van mezelf dat ik dit aantrekkelijk vond. Terwijl hij foto’s maakte stimuleerde hij me om meer uit te trekken. En uitdagender te poseren. Ik was verliefd, dus ik deed dat. Hij wilde alles vastleggen. Zelfs de seks na het poseren. Ergens vond ik het wel spannend, op dat moment.

Na deze nacht ging alles gewoon normaal hoor. Af en toe wat discussies omdat hij altijd te lang wilde hangen na zijn boekingen. Maar als wifey van dj huppeldepup raak je eraan gewend. En als fotograaf had ik soms ook de gekste boekingen. Tot hij op een dag boos naar mij toekwam. Hij liep naar binnen en smeet de deur dicht. “Pardon?!!! Ik weet toch echt dat jij niet net de deur dichtgooide alsof je meebetaald aan de huur hier!” Hij stormde gewoon op me af, zette zijn hand op mijn keel en duwde me tegen de muur. En dit lijkt op het begin van weer zo een spannende herinnering, maar dat is het niet. Ik dacht dit is het. Het moment dat iemands zoon mij gaat slaan en ik een moeder kind loos moet maken zodra hij mij loslaat. “Waarom praten die boys van me over je? Dat je je hebt misdragen tijdens je werk laatst!” Ik glimlach, en hij moet wel denken dat ik gek ben want hij had mijn keel nog vast en ik glimlach. Hij liet meteen los ook. “Berto, ik weet niet waar je het over hebt. En wat je net deed kan absoluut niet. Ik wil dat je je spullen pakt, vertrekt en mij even met rust laat tot ik weer zin heb om je gezicht te zien.” Hij was het hier niet mee eens. “Je wilt wild doen op feesten toch, privéfoto’s maken in de slaapkamers. Sinds je voor mij heb geposeerd voel je je goed hè? Nu wil je poseren voor meerdere hè?” Hij pakte zijn spullen en weg was Roberto.

Ik zal even uitleggen wat er echt gebeurde. Ik was op een huisfeest. Een studentenfeest. Dit zijn de wildste feesten dus ik begreep zijn woede deels. Op dit feest was ik aan het werk. Maar de vriendin van de persoon die het feest organiseerde is ook fotograve. Er was veel drank en drugs op dit feest. Je kon legit in elke kamer van het huis beerpong spelen of een lijntje doen. Ik probeerde zoveel en vroeg mogelijk de foto’s te schieten. Zodat het op een nette turn up party leek, en niet een heftige American pie meets Tony Montana’s houseparty. Daarna zou ik vertrekken. Maar for real is beerpong een leuk spel, dus ik bleef wat hangen. Ik was supergoed erin, onverslaanbaar zelfs. Ineens hoorde ik veel geschreeuw en gelach op de gang. “Oeeh er is een heftige fotosessie gaande in de slaapkamer.” Ik bemoeide me er verder niet ermee. Het bleek dus dat mevrouw de fotograaf en meneer des huize een heftige foto lovemaking sessie hadden. Net als Berto en ik, ironisch… maar van mond tot mond ging dus “fotograaf houdt privéshoot op huisfeestje” rond. Een heftige vorm van miscommunicatie. Dit had voorkomen kunnen worden als Berto het gewoon vroeg zonder zijn hand op mijn keel. 

Na dit akkefietje heb ik Berto twee weken niet gesproken. Ik dacht na, had wat tijd voor mezelf en kwam dus erachter waarom hij zo boos was. Oké dit was echt een vergissing, we can work this out. Makkelijk zelfs! Ik was zelfs op het punt dat ik mijn trots aan de kant zette en hem een WhatsApp stuurde. This son of a…HIJ HAD MIJ GEBLOKKEERD. Oké inademen, uitademen. Ik zal hem wel mailen. Maar omdat ik zo een drukke week had, had ik nog geen kans om op WhatsApp te kijken. Ik merkte op dat ik in een groepsgesprek ben gegooid met vreemde nummers. “Wauw Safira, voor een fotograaf poseer je toch echt wel super geil.” Mijn hart begon zo hard te kloppen, mijn hoofd deed meteen pijn, mijn ogen begonnen heftig te tranen. Roberto, dit heb je echt niet gedaan. Je hebt niet de intieme momenten die ik met jou deelde gedeeld met de wereld. Vanbinnen ging ik kapot. Mijn naam, mijn reputatie als fotograaf, mijn ouders en familie…

Dit is een van de vele vervelende ervaringen in de liefde. Roberto is mijn eerste bad romance. Het heeft in ieder geval een grote stempel gedrukt op het succes van mijn liefdesleven…

Bedankt Berto.
– As told by Nienie, a chapter of the fictional novel: Train Travel Tales.

My first time. Part two.

Hij is uitgegeten. Ik ben uitgedronken. En om heel eerlijk te zijn een beetje aangeschoten maar dit kunnen ook de zenuwen zijn. Hij gaat afrekenen. Terwijl hij afrekent pak ik mijn telefoon. Snel naar de groepsapp, you knoooow that last advice from your girls. Ze zeggen mij om gewoon te ontspannen. Mee te gaan met het moment en proberen hem zo veel mogelijk te pleasuren. Kijk dat laatste maakt me vreselijk zenuwachtig. Ik heb nog nooit seks gehad, wat weet ik van een man pleasuren. Ik ga geen groen blaadje spelen, ik heb de films gezien en Turks Fruit gelezen. Maar theoretische kennis in de praktijk uitvoeren issa challenge.

Hij komt terug, “ga je mee naar boven schat?”. Yup, dit is het. Erop of eronder. Ik kan er niet meer onderuit, en om eerlijk te zijn wil ik dat ook niet. Ik wil hem. Dus ik pak zijn hand en loop mee. Uit het restaurant…naar de lobby…door de gang. Waarom lijkt het op de langste wandeling ooit? We staan voor de lift. Ik druk de knop in. Ondertussen zijn mijn handen zo klam dat ik volgens mij een vochtige plek achterlaat op die knop. Niet echt de plek waar ik een vochtige plek voor ogen had maar afijn. Mooi, het lijkt erop alsof de lift vanuit Willie Wonka’s fabriek komt, hoeveel verdiepingen heeft dit hotel? Besef dat dit in mijn hoofd afspeelt want in realiteit was dit alles heus een kwestie van een paar minuten.

We stappen de lift in. Ik denk dat hij mijn zenuwen aanvoelt want hij pakt m’n kin, kijkt diep in mijn ogen en zegt, “gaat het, ben je nog steeds oke hiermee?” Bro…Broo als je m’n kin pakt en zo diep in mijn ogen kijkt kan je me zelfs een bank laten beroven. Why you don’t play fair? “Ja, natuurlijk ben ik oke. Vanavond is van ons.” Well damn, eerlijk mijn lines zijn upgraded sinds Skylounge! Hij glimlacht, stapt naar voor en geeft me een kus op mijn voorhoofd als een gentleman.

Sidenote: de voorhoofdskus is een speciale variant van de kussen. Deze kus is een soort special edition. Het kan veel betekenen maar voelt voor de vrouw voornamelijk aan als veiligheid. Het voelt aan als bescherming, I got you bae lemme kiss that big ol’ forehead.

We zijn onderweg naar de zevende verdieping. Per verdieping vervaagt die gentleman en komt een sluwe verleider naar boven. This is sparta, denkt hij vast. Rond de vierde verdieping is zijn hand op mijn bil. Zijn lippen in mijn nek. Ik zeg heel eerlijk dat ik niet weet of er andere mensen in die lift waren want ik was naast de zevende verdieping ook onderweg naar de zevende hemel. Aangekomen bij de zevende verdieping was het speelkwartier voorbij.

In de films haat ik het altijd als mensen kussend lopen en helemaal in elkaar zijn, like get a room and then get freaky. Maar I hate us for it, dit zijn wij op het moment. Ik denk na over de laatste maanden. En concludeer dat dit gewoon echt mijn vent is. Ik laat alle zorgen en zenuwen en zoen hem. Ik zou mezelf niet zijn als we onderweg niet tegen een roomservice rek stoten. Maar dit verpest de mood niet, dit zijn wij. Always goofy, onhandig, in love. Dus we lachen en lopen hand in hand verder.

Voor de deur van de kamer pakt hij mijn heupen. “Ik wil dat je weet dat vanavond om jou draait, ik wil het speciaal maken voor jou. Je een beleving geven die je niet snel vergeet, omdat je mijn meisje bent en ik je heel lief vind. Maar niet tegen je vriendinnen zeggen voor ze me suf vinden.” Ik lach en knik. Oke vanavond draait om mij, hij gaat mij leiden, you got this. Ik moet mezelf wel even moed inpraten.

We lopen de kamer binnen en hij zegt, “ik heb vooraf champagne bestelt maar jij bent al op een level dus is voor mij ja.” He’s so silly, my man. Ik duw hem op het bed. Hij wil opstaan maar ik zeg hem, “blijf zitten schat!” Die Hunkemöller set was 4x duurder dus hij gaat er sowieso minimaal 3 minuten naar moeten staren. Ik trek mijn jurk uit, feeling myself, superlangzaam en hopelijk erg sensueel en laat het op de grond vallen. Ik blijf voor hem staan met mijn handen in mijn zij. Hij zegt niks, zeker een goede tien seconde doodse stilte waarvan ik bijna onzeker word. Ineens staat hij op, “jij…bent echt geweldig. Draai een rondje voor me.” Ik maak bijna een professionele pirouette being extra and shit. “Je ziet er prachtig uit, ik houd echt van je.” En dit moment, is voor elke vrouw zo belangrijk om te horen. Het doet veel met me, ik voel me on top of my game.

Hij tilt me, zet me op het bed. Ik sla het dekbed open om eronder te liggen. Hij wacht nog even, en drinkt nog een vol glas champagne in één slok. Hij neemt 2 aardbeien en een spuitbus slagroom mee. Een aardbei stopt hij in mijn mond. De andere legt hij op het kussen. “Deze is voor straks!” Oh…oke meneer. Hij begint me te kussen terwijl hij bovenop me komt liggen. Warme handen van hem gaan langs mijn gezicht, over mijn torso, richting mijn heupen. Daar blijven ze eventjes terwijl we zoenend van elkaar genieten.

Na een tijdje gaan zijn lippen richting mijn nek, zijn tong gaat speels langs mijn oorlel. Het voelt eerst raar maar daarna wel fijn en ineens heel opwindend. Hij kust, likt en zuigt in mijn nek. Een soort combinatie hier zo van, rondje, kruisje, vierkantje…zo een soort combo. Magical! Is dit seks? Want dan vind ik het wel fijn. Na zijn combo’s en een ietwat dikkere nek achtergelaten te hebben gaat hij naar beneden. Richting mijn borsten. Gevoelige snaar. Ik probeer te relaxen want ik ben legit op een andere planeet maar het voelt zo goed dat je bijna boos wil worden zo van dit deed je vast bij andere ook hè? Maar die gedacht verdwijnt snel wanneer hij kusjes op mijn buik geeft naar beneden.

Ik zeg superverlegen, “ooh…wat doe je?” en hij antwoord “ik zei toch dat vanavond van jou is, ik ga je laten voelen wat genieten is.” Well okay, you dont have to tell me twice. Dus ik lig en probeer mijn gedachte op nul te zetten. Hij pakt de slagroom en spuit een streep op mijn buik. En likt deze eraf. Het kietelt. Vervolgens zet hij die andere aardbei op mijn schaamstreek en spuit een streep hierover. Hij begint weer met zijn kus, lik en zuig combo. Maar dit keer down there. Ik kan niet in woorden omschrijven hoe dit voelt, but imma try. Je voelt je als prinses van een land, alsof je hoge cijfers haalt zonder ooit te leren, alsof je 2 keer achter elkaar de loterij wint want 1 keer is not as satisfying. Verdomd goed dus. He was all about me and my pleasure zone. En er gebeurt iets vanbinnen. Dit is het! Die zelfde natte plek als op die liftknop. Dus ik schreeuw, “schat ik moet plassen!” Hij lacht, “dat betekent dat ik goed bezig ben.”

Hij stopt met zijn goede bezigheden en komt weer naar boven. Hij zegt dat ik het goed gedaan heb. What did I do tho? Ik lag alleen maar. Hij pakt een condoom en doet deze om. Hij vraagt nog een keer bevestigend of ik dit wel wil. Dit is waarom hij mijn vent is. Ik bevestig. En hij begint me weer kleine kusjes te geven. Te strelen, door mijn haar, over mijn borsten, over mijn dijen, knijpen in mijn bil. Aandacht evenredig verdeeld. Hij kijkt me aan in mijn ogen en zegt nogmaals dat hij van me houdt. En komt langzaam bij me binnen. Door zijn goede bezigheden ging dit wat makkelijker. Maar dit is niet het prinses, hoge cijfers en loterij gevoel. Dit is best heftig. Het doet wel even pijn, maar hoe hij ermee om gaat zorgt ervoor dat ik letterlijk en figuurlijk on for the team neem. Hij blijft doorstoten eerst langzaam terwijl hij mijn hand vasthoudt. En zodra ik aangeef dat de pijn verandert in pleasure harder.

Ik heb nog nooit seks gehad. Tot nu…
– as told by Nienie, fictional 

My first time. Part one

Laat mij eerst iets vertellen over mezelf. Ik ben 18 jaar, communicatie student op hbo-niveau, een danser, en werk met jongeren met een verstandelijke beperking. In mijn vriendengroep ben ik een beetje de laatbloeier. Al mijn vriendinnen hebben vriendjes. Al mijn vriendinnen hebben ‘het’ al gedaan. I’m talking about sex ofcourse.
Ik nog niet, tot vorige week. Laat mij bij het begin beginnen. 

Omdat je soms zo snel kan vallen in de sleur van het dagelijks leven, spreken mijn vriendinnen en ik 1 keer per maand af. Elke maand mag iemand anders de plek uitkiezen. Deze maand was het mijn beurt. Ik heb veel gewerkt en met een salaris van meer dan €3 kan ik wel enige luxe veroorloven. Skylounge it is. Skylounge is een plek waar ze hele lekkere, maar best prijzige cocktails verkopen.

De vrijdag breekt aan en de girls en ik maken ons klaar. Aangezien ik single ben doe ik altijd een beetje extra. Als je geen dates hebt om je mooiste outfits te rocken moet je dit wel doen tijdens girldates. Dus met hakken aan, black dress on, everything on fleek loop ik de Skylounge binnen. Ik ben helemaal gefocust op mezelf and my girls being awesome. Zegt mijn vriendin na een half uur, “er wordt al sinds we hierbinnen zijn naar je gekeken”. Oohja sidenote, I’m socially awkward in dit soort gevallen. Maarja na 3 megaslokken van een cocktail krijg ik ineens heel veel lef.

Ik ga erop afstappen! “Hi, mijn vriendin zegt dat je naar me kijkt en je bent knap dus ik denk ik stap eropaf!” Really? Dit is het gewoon? Dit is je game?! I instantly hated myself. “Euhmm, woow sorry in mijn hoofd klonk dit zo veel smoother, vind je het erg als ik het zo gewoon weer probeer?” Hij lachte. Gelukkig ben ik parttime grappig, want dit gaat nergens over. Hij zegt, “Je vriendin heeft gelijk, je ziet er heel leuk uit. Ik zie dat jullie genieten van een dames avond maar ik zou graag je nummer willen zodat wij een keer wat kunnen drinken.” Euhmmm hell yeah! “Ja hoor, lijkt me leuk!”

Fasting forward een paar maanden later…we hebben het afgesproken drankje gedaan. En na dat drankje veel andere leuke dingen. Biosdates, bowlingdates, wandeldates. Hij is leuk. Hij vindt mij leuk. Het is fijn, maar ik ben nog steeds nog nooit intiem geweest met iemand.

Tot vorige week.

Hij belt me, “hey schat? Wil je dit weekend voor ons vrijhouden, ik wil een hotelletje pakken?”. I’m like yeah, I’m gonna get me sum. I’m gonna get me sum. Het meteen delen in de girls groepsapp. Mijn vriendinnen zijn ook the most. Ze maakte meteen een stappenplan. “Girl vanaf vandaag ga je op ananas dieet. We gaan morgen naar de stad voor een lingerieset. Girl begin te rekken en strekken.” I can’t help but love them. Maar ik kan het niet laten meer dan zenuwachtig te zijn. Het is zo ver. Ik heb mijn ananas dieet plechtig gevolgd. Een leuk setje aangeschaft en ben zelfs gaan strekken. Toch blijft het spannend zo een eerste keer. Dus hij komt me ophalen, we gaan samen naar het hotel. Being as extra as I am heb ik een hele trolley mee. Just in case…ik weet zelf niet eens welke case maar just in case.

Aangekomen in het hotel hebben we eerst ons spullen in de kamer gezet. En zijn we hierna wat gaan eten in het restaurant. Hij bestelt pasta pesto en ik bestel frietjes. Door de zenuwen krijg ik eerlijk gezegd niks door mijn keel. Behalve wijn. Ja de wijntjes gaan wel heel snel achterover. We praten over de afgelopen tijd. Hij vertelt hoe blij hij is dat ik zo aangeschoten naar hem liep in de Skylounge. Dat hij die aangeschoten blik vanavond terugziet en dat hij me mooi vindt. Het lijkt alsof we uren praten. Ik weet zeker dat het niet meer dan een uur was. We zijn allebei best aangeschoten. Klaar om naar boven te gaan.

Daar gaat het gebeuren…wordt vervolgd.

– as told by Nienie, fictional

Angsten.

“The thing you are most afraid to write. Write that.

– advice to young writers”

As told by Nayyirah Waheed. Een hele talentvolle poëet. Ik kan me voorstellen dat Nayyirah met deze uitspraak de diepte in wil gaan. Maar jullie kennen nuchtere Nien. Ik ga het even oppervlakkig aanpakken en jullie een verhaal vertellen. 

Wie mij volgt op Facebook weet dit, zo niet let me start from the beginning. Ik heb mezelf een lange tijd gediagnosticeerd met insomnia. (Ik speelde dokter en zei dat ik een serieus probleem had om in slaap te vallen.) Omdat ik serieus moeite had met slapen en in slaap vallen. En naast de meerdere issues die ik heb houd ik ook niet van de echte dokter en/of medicijnen slikken. 

Ik probeerde verschillende dingen. Een ding wat ik probeerde is mediteren. Ik gebruikte een app hiervoor. Nu ik dit schrijf besef ik me dat het probleem hierna eigenlijk is weggegaan. Maar het kan ook komen door de recentelijk positieve veranderingen in mijn leven, onder andere mijn mindset. Anyways, ik slaap als een roosje. Als melanin Doornroosje zelfs. 

Oke ik ga even een omweg maken van het onderwerp, stay with me now. Ik heb een grote nicht, Dian, waar ik sinds klein kind af en toe bij slaap. Zij is erg spiritueel aangelegd. En sinds kleins kijk ik vreselijk daartegen op. Zij en de spiritualiteit fascineren mij. Ik ben mij dan ook, met babysteps, erin gaan verdiepen. 

Denk hierbij aan het mediteren en er sterk in geloven dat jouw brein een wapen is. Wish it, think it, get it. Ik ben oprecht van mening dat je mind so powerfull is dat het bij wijze van spreken een ziekte kan overwinnen. Het enige wat ik niet heb gekeken is, ‘the secret’ maar ik heb een korte aandachtspanne dus documentaires zijn heel moeilijk voor mij. 

Maar een dag vertelde ik haar over de film inception en dat ik eigenlijk nooit droom. Toen vertelde ze mij dat ik mijn eigen dromen kan creëeren als ik hiermee oefen. En ze zette een meditatie tape aan. Ik droomde dat ik een cowboy was en op een paard door de stad galoppeerde. Het was fijn.

Now back to the story. Als je mij als kind vroeg om mijn angst(en) te benoemen dan was het simpel. Muizen. Ik heb een muizenfobie. Ik moet ook altijd met de deur dicht slapen, waarom zal ik in een ander verhaal vertellen. Maar met de jaren zijn er een paar random angsten bij gekomen. Zo ben ik nu bijvoorbeeld bang voor vogelpootjes afdrukken in de sneeuw. Ik verander mijn route als ik dat zie. En ik ben sinds de film ‘mirrors‘ bang voor spiegels.

De laatste weken merk ik op dat ik droom. Of nou ja ik las ooit dat iedereen droomt alleen niet iedereen onthoudt het. Maar ik droom heftig en ik onthoud het ook. Ik merk ook op dat ik m’n dromen begin te controleren. Ik kan ze lichtelijk sturen. Het lijkt alsof een klein fragment van mijn dag in mijn hoofd blijft hangen en dat het onderwerp van mijn droom is. 

Doordat de dromen over een fragment van mijn dag gaan en niet hele non-fictieve dromen zijn, is het heel moeilijk ze te scheiden met de realiteit. Laatst droomde ik over een appgesprek, waarvan ik dus echt moest controleren of deze gevoerd is of niet. 

Deze dromen waren allemaal leuk, tot vandaag. Ik keek een trailer van een horrorfilm op Facebook. En die ene fractie van mijn 16 urige dag is blijven hangen en heeft een nachtmerrie gevormd. 

Ik droomde dat ik met een kennis in de lift stond en we grapjes maakte over enge dingen in de spiegel. Maar een man die ook in de lift stond zei al, don’t. Toen stopte deze lift en zei die man; jullie willen grapjes maken toch? Hij pakte mij en stopte me in een horrorachtige kamer. Waar ik dus de nacht moest overleven.

Ik voelde de letterlijke angst gewoon. En moest mezelf na een tijdje wakker maken uit deze nachtmerrie. Hoe ik dit deed was letterlijk uit de film inception. Ik kalmeer mezelf, kijk rond in de omgeving en zoek naar het onrealistische. En praat dan met mezelf.

– Nien, jij zal nooit grapjes maken met spiegels. Dit is een droom.

– Nien, je ziet deze kennis niet zo vaak om in zo een situatie met hem te belanden. Dit is een droom.

– Nien, je ziet alles helder behalve die man die je uit de lift greep. Dit is een droom.

– Nien, kijk rond in deze horrorkamer. Ken je het? Ben je hier ooit geweest? Nee! DIT IS EEN DROOM!

En ik schrok wakker. En ik ben bang. En ik schrijf. En ik deel. Yeah het is nu 05.58 maar zo zie je maar, er is op elk moment een verhaal te vertellen. Imma try to sleep now, maar HET LICHT BLIJFT AAN!

– as told by Nienie.

Wat wil ik versus wat moet ik?

Ik ben nu al langer dan een jaar best wel intensief bezig met mijn leven onder de loep nemen. Daarbij moet je reflecteren, reflecteren en nog meer reflecteren. Soms is het moeilijk want je wordt gedwongen om kritisch naar jezelf te kijken. Basically moet je jezelf bijna helemaal uit elkaar halen om vervolgens als legohuis opnieuw op te bouwen.

Soms schrik je van jezelf. Was ik echt zo? Denk ik echt zo? Kon ik dit echt wel of niet doen? Het is zwaar. Maar het is op z’n tijd ook zwaar nodig. Tenminste bij mij wel, zonder deze reflectie momenten heb ik het gevoel dat ik na een stijgende lijn periode stil blijf staan. Wat ik bedoel met een stijgende lijn periode is een periode waarin heel veel opvallend goed gaat. You knoooow, the skin is glowing…the booty is growing…good grades and no fuckboys are showing. Toppunten in het leven. Na deze periodes komt altijd de vraag, wat nu? Hier begint het reflecteren.

Ik persoonlijk ben niet the zelfhulp motiverende boeken lezerachtige type of girl, dus het reflecteren gaat op mijn eigen rommelige maar voor mij geschikte manier. In de boeken lees je altijd, koop een whiteboard, schrijf je doelen SMART op, sta vroeg op, mediteer, ga joggen, amputeer lichaamsdelen en geef deze aan goede doelen and what not… SMART is trouwens; specifiek, meetbaar, acceptabel, realistisch en tijdgebonden. Ongeveer enige wat ik na 486740 jaar studeren heb geleerd, so imma use it A LOT. Anyways, dit zijn vaak de hulpmiddelen volgens het boekje. En velen zijn inderdaad heel handig, maar ik doe het anders.

Zodra ik begin te reflecteren kom ik op twee vragen.

Wat wil ik? Wat moet ik?
Jarenlang heb ik geleefd volgens de tweede vraag. Wat moet ik? Je wordt geboren, op je 4e begint de schoolplicht tot je een middelbareschooldiploma hebt gehaald. Wat moet ik? Ik moet naar school. Naast school vind ik het leuk om te dansen en uit te gaan. Wat wil ik? Dansen en uitgaan. Dansen en uitgaan is niet gratis, mama heeft het niet altijd voor mij. Wat moet ik? I need shmoneyy dus ik moet werken.

Vervolgens haalde ik mijn diploma, en toen zat ik vast. Daar ging ik de fout in. Ik vroeg mezelf niet meer af wat wil ik, alleen nog maar wat moet ik. Ik heb me ingeschreven voor een hbo-studie. Ik moet mijn studie afmaken, ik moet mijn familie trots maken, ik moet werken en alles zelf betalen, ik moet een politiek correcte en nette dame zijn, ik moet passen in het plaatje, ik moet mijn klasgenoten laten zien dat niet omdat ik de enige donkere in de klas ben ik minder goed ben, ik moet een vriendje, ik moet mijn figuur zo houden. En besef dat niemand mij dit verplichtte, dit waren mentale “ik moet issues”. Na jarenlang op automatische ik-moet-piloot gestaan te hebben en een kleine mental breakdown later… nam ik een studiepauze. Deze ging van 5 minuten naar 1,5 jaar. In dit jaar gooide ik mijn gedachtes op nul. Ik wilde niet meer denken aan ik-wil of ik-moet. Poes van de partij werd geboren, ik vertel jullie nog wel een keer over haar.

Je kan je gedachtes maar een x periode op nul zetten voordat je gaat beseffen dat je zoveel beter kan. En zo begon mijn ik-wil periode. Het had een langzame start want wat wil ik precies? Wie ben ik precies? Waar ga ik precies? Ik leer mezelf elke dag een beetje beter kennen. Wie ik ben en wat ik wil, zullen jullie per verhaal beter merken. Reflecteren is goed, goed voor jezelf en je innerlijke rust. Ik raad het een ieder ook aan om de zoveel tijd stil te staan bij wie je bent en waar je naartoe wilt. Vergeet daarbij niet te betrekken waar je vandaan komt.

– as told by Nienie