Ik ben nu al langer dan een jaar best wel intensief bezig met mijn leven onder de loep nemen. Daarbij moet je reflecteren, reflecteren en nog meer reflecteren. Soms is het moeilijk want je wordt gedwongen om kritisch naar jezelf te kijken. Basically moet je jezelf bijna helemaal uit elkaar halen om vervolgens als legohuis opnieuw op te bouwen.
Soms schrik je van jezelf. Was ik echt zo? Denk ik echt zo? Kon ik dit echt wel of niet doen? Het is zwaar. Maar het is op z’n tijd ook zwaar nodig. Tenminste bij mij wel, zonder deze reflectie momenten heb ik het gevoel dat ik na een stijgende lijn periode stil blijf staan. Wat ik bedoel met een stijgende lijn periode is een periode waarin heel veel opvallend goed gaat. You knoooow, the skin is glowing…the booty is growing…good grades and no fuckboys are showing. Toppunten in het leven. Na deze periodes komt altijd de vraag, wat nu? Hier begint het reflecteren.
Ik persoonlijk ben niet the zelfhulp motiverende boeken lezerachtige type of girl, dus het reflecteren gaat op mijn eigen rommelige maar voor mij geschikte manier. In de boeken lees je altijd, koop een whiteboard, schrijf je doelen SMART op, sta vroeg op, mediteer, ga joggen, amputeer lichaamsdelen en geef deze aan goede doelen and what not… SMART is trouwens; specifiek, meetbaar, acceptabel, realistisch en tijdgebonden. Ongeveer enige wat ik na 486740 jaar studeren heb geleerd, so imma use it A LOT. Anyways, dit zijn vaak de hulpmiddelen volgens het boekje. En velen zijn inderdaad heel handig, maar ik doe het anders.
Zodra ik begin te reflecteren kom ik op twee vragen.
Wat wil ik? Wat moet ik?
Jarenlang heb ik geleefd volgens de tweede vraag. Wat moet ik? Je wordt geboren, op je 4e begint de schoolplicht tot je een middelbareschooldiploma hebt gehaald. Wat moet ik? Ik moet naar school. Naast school vind ik het leuk om te dansen en uit te gaan. Wat wil ik? Dansen en uitgaan. Dansen en uitgaan is niet gratis, mama heeft het niet altijd voor mij. Wat moet ik? I need shmoneyy dus ik moet werken.
Vervolgens haalde ik mijn diploma, en toen zat ik vast. Daar ging ik de fout in. Ik vroeg mezelf niet meer af wat wil ik, alleen nog maar wat moet ik. Ik heb me ingeschreven voor een hbo-studie. Ik moet mijn studie afmaken, ik moet mijn familie trots maken, ik moet werken en alles zelf betalen, ik moet een politiek correcte en nette dame zijn, ik moet passen in het plaatje, ik moet mijn klasgenoten laten zien dat niet omdat ik de enige donkere in de klas ben ik minder goed ben, ik moet een vriendje, ik moet mijn figuur zo houden. En besef dat niemand mij dit verplichtte, dit waren mentale “ik moet issues”. Na jarenlang op automatische ik-moet-piloot gestaan te hebben en een kleine mental breakdown later… nam ik een studiepauze. Deze ging van 5 minuten naar 1,5 jaar. In dit jaar gooide ik mijn gedachtes op nul. Ik wilde niet meer denken aan ik-wil of ik-moet. Poes van de partij werd geboren, ik vertel jullie nog wel een keer over haar.
Je kan je gedachtes maar een x periode op nul zetten voordat je gaat beseffen dat je zoveel beter kan. En zo begon mijn ik-wil periode. Het had een langzame start want wat wil ik precies? Wie ben ik precies? Waar ga ik precies? Ik leer mezelf elke dag een beetje beter kennen. Wie ik ben en wat ik wil, zullen jullie per verhaal beter merken. Reflecteren is goed, goed voor jezelf en je innerlijke rust. Ik raad het een ieder ook aan om de zoveel tijd stil te staan bij wie je bent en waar je naartoe wilt. Vergeet daarbij niet te betrekken waar je vandaan komt.
– as told by Nienie
As told by Nienie 