Adam Zomer 27-7-93 – 26-7-15

Wie had gedacht dat ik na 2 jaar zonder tranen over je kan schrijven. Niet eens alleen zonder tranen…Ik schrijf dit met een lach. Een glimlach omdat ik denk aan die man die ons echt niet mocht in de OBA.

Ik lach omdat ik denk aan de discussies die wij eindeloos hebben gevoerd. Hoe is het eigenlijk mogelijk dat wij vrienden werden? We hadden letterlijk elke dag een discussie. Ik lach omdat ik denk aan hoe roze je lievelingskleur was, en dat jij meer Starbucks dronk dan the average American white girl.

Ik lach, omdat ik na 2 jaar eindelijk je leven kan vieren. En niet meer pieker en met alle onbeantwoorde vragen zit. Ik zat ermee hoe wij door de sleur van het “echte leven” uit elkaar zijn gegroeid. Maar ik ben tevreden ermee dat ik een rol in jouw leven heb gespeeld, een positieve rol. Ik ben trots dat je op jouw laatste dagen op aarde aan mij (en die andere) dacht. Ik lach omdat je toch wel aangaf van ons te houden. Ik ook van jou my crazy, koppige, hoog intelligente, altijd goed gestylde maat.

Adam staat in verschillende religies voor ‘de eerste mens’. Ik hoop dat je nu niet naar mij fronst want ik weet hoe vaak wij hebben gediscussieerd over religie. Maar je was op de middelbare school echt wel de eerste die ervoor zorgde dat ik hard studeerde. Je zei, “Chanice als jij zakt, zak ik ook expres en dan doen we samen het jaar over!” Niemand wilde vrijwillig nog een jaar daar blijven, zo wist ik dat je het met me meende.

Ik schrijf altijd alsof ik met je praat. Het kalmeert mij. In dit leven hebben mensen zelden de kans om een laatste gesprek te voeren. Door middel van dit digitale tijdperk probeerde jij toch een laatste groet te doen… So I will take a page of your book.

Bedankt voor je vriendschap, je kennis, je lach. En bedankt dat ik altijd mijn verhaal mocht doen. Jij bent mijn inspiratie voor As Told by Nienie. Ik moet toegeven dat ik het bij de laatste zinnen niet meer droog kan houden, maar het zijn tranen van geluk.